NEMESIANUS
ECLOGA I
LUSUS
THYMOETHAS
"Dum fiscella tibi fluviali, Tityre, iunco
texitur et raucis immunia rura cicadis,
incipe, si quod habes gracili sub harundine carmen
compositum. Nam te calamos inflare labello
Pan docuit versuque bonus tibi favit Apollo.
Incipe, dum salices haedi, dum gramina vaccae
detondent, viridique greges permittere campo
dum ros et primi suadet clementia solis.
TITYRVS
Hos annos canamque comam, vicine Thymoeta,
tu iuvenis carusque deis in carmina cogis?
Diximus et calamis versus cantavimus olim,
dum secura hilares aetas ludebat amores.
Nunc album caput et veneres tepuere sub annis;
iam mea ruricolae dependet fistula Fauno.
Te nunc rura sonant; nuper nam carmine victor
risisti calamos et dissona flamina Mopsi
iudice me: mecum senior Meliboeus utrumque
audierat laudesque tuas sublime ferebat.
Quem nunc emeritae permensum tempora vitae
secreti pars orbis habet mundusque piorum.
Quare age, si qua tibi Meliboei gratia vivit,
dicat honoratos praedulcis tibia manes.
THYMOETAS
Et parere decet iussis et grata iubentur.
Namque fuit dignus senior, quem carmine Phoebus,
Pan calamis, fidibus Linus aut Oeagrius Orpheus
concinerent totque acta viri laudesque sonarent.
Sed quia tu nostrae laudem deposcis avenae,
accipe quae super haec cerasus, quam cernis ad amnem
continet, inciso servans mea carmina libro.
TITYRVS
Dic age; sed nobis ne vento garrula pinus
obstrepat, has ulmos potius fagosque petamus.
THYMOETAS
Hic cantare libet: virides nam subicit herbas
mollis ager lateque tacet nemus omne; quieti
aspice ut ecce procul decerpant gramina tauri
Omniparens aether et rerum causa, liquores,
corporis et genetrix tellus, vitalis et aer,
accipite hos cantus atque haec nostro Meliboeo
mittite, si sentire datur post fata quietis.
Nam si sublimes animae caelestia templa
sidereasque colunt sedes mundoque fruuntur,
tu nostros adverte modos, quos ipse benigno
pectore fovisti, quos tu, Meliboee, probasti.
Longa tibi cunctisque diu spectata senectus
felicesque anni nostrique novissimus aevi
circulus innocuae clauserunt tempora vitae.
Nec minus hinc nobis gemitus lacrimaeque fuere,
quam si florentes mors invida carperet annos,
nec tenuit tales communis causa querelas.
Heu, Meliboee, iaces mortali frigore segnis
lege hominum, caelo dignus canente senecta
concilioque deum. Plenum tibi ponderis aequi
pectus erat. Tu ruricolum discernere lites
assueras, varias patiens mulcendo querelas.
Sub te ruris amor, sub te reverentia iuris
floruit, ambiguos signavit terminus agros.
Blanda tibi vultu gravitas et mite serena
fronte supercilium, sed pectus mitius ore.
Tu, calamos aptare labris et iungere cera
hortatus, duras docuisti fallere curas.
Nec segnem passus nobis marcere iuventam
saepe dabas meritae non vilia praemia musae.
Saepe etiam senior, ne nos cantare pigeret,
laetus Phoebea dixisti carmen avena.
Felix o Meliboee, vale! Tibi frondis odorae
munera dat lauros carpens ruralis Apollo;
dant Fauni quod quisque valet, de vite racemos,
de messi culmos omnique ex arbore fruges;
dat grandaeva Pales spumantia cymbia lacte,
mella ferunt Nymphae, pictas dat Flora coronas.
Manibus hic supremus honor: dant carmina Musae,
carmina dant Musae, nos et modulamur avena.
Silvestris te nunc platanus, Meliboee, susurrat,
te pinus; reboat te quidquid carminis echo
respondet silvae; te nostra armenta loquuntur.
Namque prius siccis phocae pascentur in arvis
vestitusque freto vivet leo, dulcia mella
sudabunt taxi, confusis legibus anni
messem tristis hiems, aestas tractabit olivam,
ante dabit flores autumnus, ver dabit uvas,
quam taceat, Meliboee, tuas mea fistula laudes.
TITYRVS
Perge puer, coeptumque tibi ne desere carmen.
Nam sic dulce sonas ut te placatus Apollo
provehat et felix dominam perducat in urbem.
Iamque hic in silvis praesens tibi Fama benignum
stravit iter, rumpens livoris nubila pinnis.
Sed iam Sol demittit equos de culmine mundi,
fulmineos suadens gregibus praebere liquores".
| Nemesianus | The Latin Library | The Classics Page |